بدبینی سازمانی پرستاران: مطالعه پدیدارشناسی

مقدمه: بدبینی سازمانی به عنوان مفهوم جدید روابط کارکنان- مدیران و به ‌عنوان یکی از مهم‌ترین نگرش‌های کارکنان، به تازگی مورد توجه بسیاری از محققان و مدیران قرار گرفته است. اگر پرستاران به بیمارستان محل خدمت بدبین شوند، موجب مضرات بسیاری برای بیمارستان گردیده و عملکرد مطلوب آن را با مشکل مواجه می‌سازد. با توجه به نقش کلیدی پرستاران به عنوان منابع ارزشمند انسانی در ارایه خدمات به مردم و افزایش بدبینی سازمانی در بین آن‌ها، پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب پرستاران از بدبینی سازمانی انجام شد. روش‌: پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی بود که در آن از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شد. شرکت‌کنندگان از میان پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دولتی استان خراسان شمالی انتخاب شدند. نمونه‌گیری مبتنی بر هدف بود که با 19 شرکت کننده انجام گرفت. روش جمع‌آوری داده‌ها، مصاحبه‌های نیمه ساختار‌ یافته عمیق و روش تجزیه و تحلیل Colaizzi بود. یافته‌ها: یافته‌های مطالعه سه درون‌مایه اصلی شامل عوامل شناختی (عدم تکریم پرستار، بی‌عدالتی، ریاکاری، جو انتقاد‌ناپذیر، پارتی‌بازی، نقض قرارداد روان‌شناختی، عدم شایستگی مسؤولان بیمارستان)، عوامل احساسی (سیاست‌زدگی بیمارستان، نداشتن وجه اجتماعی، احساس بیگاری کشیدن از پرستاران) و عوامل رفتاری (عدم پیشنهاد حرفه پرستاری به دیگران، تمایل به بازنشستگی پیش از موعد، عدم تمایل به پیشرفت دیگران، انتقاد و عدم همراهی با تصمیمات مدیریت، مجاز دانستن استفاده شخصی از امکانات بیمارستان) را نشان داد.  نتیجه‎گیری: جلوگیری از پارتی‌بازی، وجود عدالت سازمانی، تکریم پرستار، کاهش سیاسی‌کاری بیمارستان بر کاهش بدبینی سازمانی پرستاران تأثیرگذار است. از این‌رو، تأکید بر جنبه‌های عدالت رویه‌ای، تعاملی و مراوده‌ای می‌تواند زمینه کاهش بدبینی سازمانی پرستاران را فراهم سازد. از سوی دیگر، تکریم و احترام قایل شدن برای پرستاران تأثیر مهمی در کاهش بدبینی سازمانی آنان خواهد داشت. از این‌رو، می‌توان با تشویق پرستاران در مراسم‌های مختلف، زمینه کاهش بدبینی سازمانی آنان را فراهم کرد.